Dag 86 Murias de Rechivalda Foncebadón 21,6km
26 juni 2018 - Foncebadón, Spanje
We hebben ons voorgenomen weer vroeg te vertrekken. We laten het een beetje afhangen van wanneer we de eerste geluiden horen. Als om drie uur de eersten beginnen te rommelen is dat wel heel vroeg. Om 5uur dan maar. Het is wat moeilijker om je spullen bij elkaar te halen in het schemerlicht. Ook om dan zachtjes in te pakken is een kunst. Ik neem zo snel mogelijk alles mee naar buiten om daar vervolgens de rugzak gereed te maken. Daar tref ik ook het Japanse meisje wat gisterenmiddag nog arriveerde. Zij pufte en klaagde over de warmte. Maar je moet voorstellen dat ze kleding droeg met lange mouwen, een lange broek, een sjaal en handschoenen. Ja, de zon mag geen huid raken. Ze kan in de ochtend nog even profiteren.
De dag verloopt prima. Ik lig prima op schema. Ik zie Hermann bij een pauzeplaats. Hij haalt twee colaatjes en komt teruggelopen. De glazen zijn tot de rand gevuld. Ze herinneren mij aan de borrels voor onze pa. Als die gevuld was onder de rand en er geen kop op zat zij hij: Zèèder mee gevallen jongen? De laatste kilometers zijn pittig. Grote keien, hoge temperaturen en flinke stijging. Uiteindelijk kom ik aan in het dorp. Een plaats waar 10 jaar geleden haast niemand van gehoord had. De Camino heeft hier verandering in gebracht. Weer wel op zijn Spaans. Huizen half af en een weg die tot voorin het dorp loopt. Wat klaar is ziet er picobello uit. Thomas en Heike zijn mij voorbij gekomen en zitten met Hermann op het terras. Heerlijk om ze weer te zien. Ik kijk al uit naar vanavond als we gezamelijk eten. Eerst een biertje en een douche. Hier ontdek ik kleine schade. Mijn kruis is door. Niet van mij maar van mijn onderbroek. Het moest er van komen met al die agressieve handwasjes. Hier helpt geen uierzalf. Ik ga proberen het nog 10 dagen te redden. Morgen nog een 100 meter klimmen naar de Cruz de Fierro. De plek die door pelgrims gebruikt wordt om hun "last" achter te laten vaak in de vorm van een steen. Het wordt een emotioneel moment waar ik met gemengde gevoelens naar uitkijk.
De dag verloopt prima. Ik lig prima op schema. Ik zie Hermann bij een pauzeplaats. Hij haalt twee colaatjes en komt teruggelopen. De glazen zijn tot de rand gevuld. Ze herinneren mij aan de borrels voor onze pa. Als die gevuld was onder de rand en er geen kop op zat zij hij: Zèèder mee gevallen jongen? De laatste kilometers zijn pittig. Grote keien, hoge temperaturen en flinke stijging. Uiteindelijk kom ik aan in het dorp. Een plaats waar 10 jaar geleden haast niemand van gehoord had. De Camino heeft hier verandering in gebracht. Weer wel op zijn Spaans. Huizen half af en een weg die tot voorin het dorp loopt. Wat klaar is ziet er picobello uit. Thomas en Heike zijn mij voorbij gekomen en zitten met Hermann op het terras. Heerlijk om ze weer te zien. Ik kijk al uit naar vanavond als we gezamelijk eten. Eerst een biertje en een douche. Hier ontdek ik kleine schade. Mijn kruis is door. Niet van mij maar van mijn onderbroek. Het moest er van komen met al die agressieve handwasjes. Hier helpt geen uierzalf. Ik ga proberen het nog 10 dagen te redden. Morgen nog een 100 meter klimmen naar de Cruz de Fierro. De plek die door pelgrims gebruikt wordt om hun "last" achter te laten vaak in de vorm van een steen. Het wordt een emotioneel moment waar ik met gemengde gevoelens naar uitkijk.
Die foto van die maaltijd doet me denken aan de eieren die we bakten als we een avond flink doorgezakt waren. Die hielpen nog eens tegen een kater. Goeie ondergrond ! Daar kun je weer wat kilometers mee vreten !
Wat zal die stokkenman jaloers zijn op jouw kunstwerk. Bijna 2300 km gelopen en nog niks geleden. Zeker van een zuinige pelgrim geweest ? Bart, ge zèèt goed bezig !
Volhouden:
Volhouden als de neiging komt op te geven, heeft alle grote mannen GROOT gemaakt.
Broer Bon camino en geniet morgen van het moment
Le chemin de Saint Jacques est un chemin de croix😉 !
Bon camino !