Dag 73 Navarette Nájera 18,0km

Ik heb heerlijk geslapen. Nauwelijks wakker geweest. Het is koud vanwege een harde koude wind. Ik moet mijn hoed in de hand houden anders ben ik deze kwijt. Bij het verlaten van de stad loop ik langs een begraafplaats met een herdenkingssteen voor een Belgische pelgrim die tijdens haar pelgrimstocht naar Santiago is overleden. Het is een eerbetoon aan allen die tijdens de tocht het leven gelaten hebben. Eigenlijk het meest mooie moment om te sterven denk ik bij mezelf. Niet dat ik er al aan toe ben maar als het mijn tijd zou zijn dan hier en nu. Je hebt de afgelopen tijd de gelegenheid gehad om de balans op te maken en om er achter te komen wat belangrijk is in het leven. Je moet dan nog wel de gelegenheid hebben dit te vertellen. Of je houdt een blog bij dan weet iedereen wat je er van vindt. Later komt de zon door en omdat ik in Westelijke richting loop zie ik mijn eigen schaduw. Me and my shadow. Zou een mooie songtekst kunnen zijn. Ik probeer mijn schaduw in te halen maar ben bang dat dat alleen voor Lucky Luc is weggelegd. Maar het heeft ook iets symbolisch. De hele dag met jezelf op pad. En je komt er maar niet van los. Je moet er maar mee omgaan of je dat graag wil of niet. Ik kom er ook achter dat ik de 600km grens ben gepasseerd. Nog 581,9km te gaan vanaf Nájera vandaag. De keienpaadjes beginnen me wel de keel uit te hangen. Zelfs de Romeinen wisten al dat je begint met grote keien en dat steeds bedekt met kleinere. Als ik een kiezelkaaikessorteermachine (3keer woordwaarde) voorbij loop denk ik: ze kunnen het dus wel. Het is alleen om de pelgrims te pesten. Nou vanaf nu ga ik proberen het leuk te vinden. Vandaag staat er maar een klim op het programma de Alto San Anton. Als ik me afvraag wanneer deze begint ben ik al op de top. Ik begin geoefend te raken. De San Anton is maar een puistje. Ik merk dat ik in mijn element ben. Als ik iemand Frans hoor praten vraag ik of deze mensen uit Frankrijk komen en dan vertel ik van mijn tijd in Frankrijk en dat ik van het land ben gaan houden. Ik die enkele maanden geleden nog zo onzeker was voor de doorsteek door Frankrijk. Tijdens een stop op een picknick plaats komt de Fransman naar me toe en biedt me een stukje worst aan. Worst uit de champagne streek. Het is niet moeilijk om vriendelijkheid te krijgen wanneer je dit zelf eerst uitstraalt.
Voor ik me weer aan de paella met rioja ga wagen nog een bezoek aan het klooster van Santa Maria la Real. Een middeleeuws klooster met graftombes van de koningen van Rioja. De locatie van dit klooster heeft te maken met een Maria verschijning in een grot aan Don Garcia in 1044. Het klooster is dan ook tegen deze grot aangebouwd. Ik moet zeggen erg indrukwekkend. Na het eten na mijn bedje. In de gemeente auberge. Ben benieuwd want er staan 45 stapelbedden. Als ik het restaurant wil verlaten kom ik de Ierse dame tegen die van mij de foto heeft gemaakt bij de fuento del vino.