Dag 69 Pamplona Puente la Reina 24km
9 juni 2018 - Puente La Reina, Spanje
Vandaag heerlijk om 06.00uur gewekt met Pavarotty. Er komt een einde aan het snurkconcert in 4 delen. Ik zit aan de ontbijttafel met Willem uit Utrecht . Hij is onderweg met de fiets. Het regent weer eens dus Willem heeft de luxe even op droog weer te wachten. Ik niet dus daar gaat ie weer, de poncho aan. Vandaag weer een uitdaging. Een klim naar bijna 800 meter. De Alto del Perdón met zijn bekende monument en zijn windmolens. In de verte zie ik de windmolens al staan maar dan worden de toppen gehuld in nevel. In het boek staat dat wanneer je op de top bent en om kijkt je de Pyreneeën ziet Pamplona en de vlakte. Nou ik zie niks. Ik hoor de windmolens al wel maar zie ze niet. En dan ineens sta ik voor het monument. Mijn foto's zien er een stuk somberder uit. Maar goed het is niet anders. Ik voel me evengoed erg trots ook deze klim weer achter de rug te hebben. Ik ga door naar Puerto la Reina. En lig op een kamer met 3 jongens uit Colombia. Zij lopen/rennen per dag tussen de 30 en 40 km. Ook nog 4 dames uit Canada Duitsland Rusland en Zuid Afrika.
Onderweg kom je steeds dezelfde mensen tegen. Met sommigen gaan de gesprekken ook wat dieper. De Amerikaanse zusjes annabel en eliza die lopen om dichter tot elkaar te komen. Of het jonge Amerikaanse echtpaar wat sinds hun huwelijk 3 jaar geleden de wereld rondgetrokken zijn en nu in Finisterre hun kleren willen verbranden om weer terug te keren in de echte wereld. Of de man die de Camino 3 jaar geleden met zijn broer liep. Erg veel onenigheid had. Maar toen zijn broer kort daarna overleed hij al twee keer teruggekomen is om zijn ziel rust te geven. Allemaal mooie persoonlijke motivaties om de Camino te lopen. Zonder gêne delen we onze gevoelens en is er wederzijds begrip. Wat is dit mooi.
Als ik klaar ben met mijn ritueel zie ik Claudi en Silvie uit Aruba. We besluiten samen een hapje te eten en ik ga aan de paella. Heerlijk. Ik begin langzaam te wennen aan de drukte die ook wel wat aan het afnemen is. Het lopers peloton raakt wat meer uitgerekt. Daardoor kan ik uren lopen zonder mensen tegen te komen. Ik hoop morgen de poncho in de rugzak te kunnen laten zitten.
Onderweg kom je steeds dezelfde mensen tegen. Met sommigen gaan de gesprekken ook wat dieper. De Amerikaanse zusjes annabel en eliza die lopen om dichter tot elkaar te komen. Of het jonge Amerikaanse echtpaar wat sinds hun huwelijk 3 jaar geleden de wereld rondgetrokken zijn en nu in Finisterre hun kleren willen verbranden om weer terug te keren in de echte wereld. Of de man die de Camino 3 jaar geleden met zijn broer liep. Erg veel onenigheid had. Maar toen zijn broer kort daarna overleed hij al twee keer teruggekomen is om zijn ziel rust te geven. Allemaal mooie persoonlijke motivaties om de Camino te lopen. Zonder gêne delen we onze gevoelens en is er wederzijds begrip. Wat is dit mooi.
Als ik klaar ben met mijn ritueel zie ik Claudi en Silvie uit Aruba. We besluiten samen een hapje te eten en ik ga aan de paella. Heerlijk. Ik begin langzaam te wennen aan de drukte die ook wel wat aan het afnemen is. Het lopers peloton raakt wat meer uitgerekt. Daardoor kan ik uren lopen zonder mensen tegen te komen. Ik hoop morgen de poncho in de rugzak te kunnen laten zitten.
Trots op jou !!!
Dat de 🌞 maar snel gaat schijnen , loopt het wat makkelijker !
Zet m op he?