Dag 67 Roncevalles Zubiri 21,8km

Om 06.00uur gaan de lichten aan. Een paar honderd man gaat hier opstaan en zich gereedmaken om te vertrekken. Alles loopt op rolletjes. De slaapzaal is ingedeeld in afgeschermde ruimtes met 2 stapelbedden. Ik deel een ruimte met de Duitse jongen Jan een meisje uit Zweden en Bil uit Boston USA. Bil is een priester die tijdens deze Camino op een of andere manier een bevestiging wil krijgen of de beslissing om uit het priesterambt de goede is. Een heftige beslissing en ik zou ook niet graag in zijn schoenen staan. We hebben er al een paar keer over gesproken maar ik zou het ook niet weten. Bil is wel een typetje. Bij iedereen waar hij een woord mee wisselt volgt na de eerste zin. By the way, I'm Bil from Boston and where are you from? Ik heb ingeschreven voor het luxe ontbijt. Een ontbijt met beleg, iets zoets en vers fruit. En dat klopt. Als we de eetschuur inkomen is er voor de dure catergorie 1plak ham, 1plak kaas, 1 minimuffin en een appel. Gelukkig blijft er bij de tafel naast ons wat over zodat ik dat naar mijn tafel kan halen. Het is gewoon big business. Ondanks de drukte loop ik het eerste half uur in mijn uppie. Heerlijk rustig over een kiezelpad door de bossen. Daarna wordt het drukker. Vooral veel Amerikaanse jongeren. Ik voel me in een Disney park en verlang naar rust .
Als ik zo eens naar de bergtoppen kijk, die nu wel te zien zijn, voelt het zo goed dat ik die zonder hulp bedwongen heb. Alle honderden meters stap voor stap naar boven gelopen. Ik voel me trots. De route van vandaag is relatief kort dus overweeg ik een dorp verder te lopen. Dat blijkt een verkeerde inschatting. Wederom de staart en het venijn. De hele dag gaat de route door de bossen. In het begin een sintelpad later een beton pad . De tweede helft wordt de ondergrond rotsachtiger. En de laatste kilometers is de afdaling zo stijl en de ondergrond steen en rotsachtig dat het me veel kruim kost om beneden te komen. Iedere pas weloverwogen wegzetten om ellende te voorkomen. Als ik eenmaal aangekomen ben weet ik in ieder geval zeker dat ik niet verder ga. Ik zoek een slaapplaats en ga een biertje halen met een klein tapasje natuurlijk. Dan zie ik enkele dames die ik in Orisson heb gezien en ook alleen op pad zijn. De Argentijnse Martha uit Zweden, Françoise uit Frankrijk en Marina uit Noorwegen maar eigenlijk uit Bosnië Herzegovina. Françoise probeert maar helder te krijgen wanneer de kerk open is. Ze wil daar nl graag muziek maken. Wat blijkt, ze heeft een apart soort blokfluit bij. Wanneer de deur opengaat spoedt ze zich naar binnen. Ik erachter aan natuurlijk. Door de akoestiek in de ketk klinkt het zo mooi. Ik zit geroerd te luisteren. Net zoals alle passanten die op dat moment in de kerk zijn. Zo zie je dat ieder een andere invulling geeft aan de Camino. De ene scheurt een blad uit het routeboek als de dag voorbij is. De ander sjouwt een mega blokfluit mee om in een kerk te musiceren. En ondanks het afzien van vandaag geniet ik weer intens.