Dag 65 / 66 Saint Jean Pied de Port Roncevalles 24 km

De kamer is vroeg wakker. Iedereen vol spanning. Onze hospita is een schat van een vrouw. Ze zorgt en zorgt. Dit is het werk met passie. Ze kent iedereen bij naam en stelt ook iedereen aan elkaar voor. Wanneer ik naast Claude aan de ontbijttafel zit kijken we elkaar aan en lachen. Het valt enkele mensen op en ze vissen naar opheldering. Nou we hebben samen wel aan andere tafels gezeten. Dit is luxe en overvloed. Ik ga ook Claude missen. Een krasse oude man van 78. Ondanks ons taalprobleem voelden we elkaar goed aan. Samen zitten zonder wat te zeggen en toch elkaar begrijpen. Ik neem afscheid van Claude. We houden contact. Ik pak mijn spullen en voordat ik de straat op stap krijg ik van mijn hospita nog een knuffel en een dikke kus . Ze wenst me veel succes en een goede reis. Misschien ziet ze dat ik het nodig heb. Nou Pyreneeën ik kom eraan. Voordat ik de stad uit ben kom ik de twee Australische dames tegen die ik de dag ervoor bij het pelgrimsbureau gesproken heb. Ze hebben me al op de foto gezet als de Dutchman die op een Fransman lijkt. Hi mate It's your lucky day because you meet the Aussies again. Ze zijn aan het stoeien met hun stokken want het is de eerste keer dat ze deze gebruiken. Hun donkere gebruinde stemmen zullen ongetwijfeld door drank en sigaretten gevormd zijn. Ik schat in dat ze niet vies zijn van een feestje. Ze hebben hun ritme te pakken en gaan me voorbij. Zoals trouwens iedereen me voorbij gaat. Iedereen fris en fruitig want het merendeel loopt hier de eerste dag. Ik voel me een ouwe rot en kruip naar boven. Vuutje vur vuutje er komt geen einde aan. Het zicht is minimaal. Aan de ene kant jammer want het moet hier erg mooi zijn en aan de andere kant gelukkig want dan zie ik ook niet waar ik nog heen moet. Het gaat lang goed maar op een gegeven moment wordt het erg moeizaam. Gelukkig is het maar 8km. Maar het is wel 600m klimmen. Morgen weer 600m maar daar mag ik dan 13km over doen. Dan zijn de hellingen minder stijl. Ondanks dat het laatste stuk moeizaam gaat kom ik toch om 10.30uur al aan. Even flitst het door mijn hoofd om toch door te lopen omdat ik goed op schema lig. Maar ik ben tot op het bot verkleumd en wil me verkleden en een warme douche. De weersvooruitzichten zíen er trouwens ook niet best uit. Ik stap de refuge binnen en zie een 4Daagse achtig tafereel. Iedereen wíl binnen even pauzeren om wat te drinken. En weer een ontmoeting met de Aussies. Ja ze hebben het zwaar, zeker omdat bij een van twee de mascara al uitgelopen is. Dacht ik even met Aboriginals te maken te hebben. De begroeting is weer hartelijk en ik lach wanneer ik zie wat ze allemaal bij zich hebben. Niet alleen voor zichzelf en prompt wordt er uit een grote zak een kangeroe gehaald en aan mij gegeven. Ik voel me vereerd. Ik ben blij als ik mijn kamer in kan en kan douchen. Ik kijk al uit naar vanavond want er eten hier wel 50 personen. De maaltijd is goed. Op het einde wordt gevraagd of iedereen zich voor wíl stellen. Ik ben samen met een Fransman de enige die niet uit Saint Jean de Pied de Port vertrokken is. Iedereen heeft het over het Spaanse verhaal. Het sobere Franse kent bijna niemand. Ik voel nu al dat ik een bijzondere ervaring heb die ik maar met weinigen kan delen. Het is koud dus ik ga maar in bed liggen. Na de nodige wijntjes voel ik aan mijn lellen dat het bedtijd is.
De dag daarna om 7.45 uur weer op pad. En weer vuutje vur vuutje. Ik zie helemaal niks van deze prachtige omgeving en op zeker moment jawel weer de poncho. Het enige wat ik hoor zijn de bellen van koeien, schapen en paarden. Het enige wat ik zie zijn herders die met hun auto's over de weg tijden om hun kudde in de gaten te houden. Het venijn zit hem in een stijle afdaling die me doet denken aan de Ardennen. Ik moet er niet aan denken dit nog te hebben moeten doen in de regen van gisteren. Het is modderig en glad. En dan kom ik aan in Roncevalles. Een auberge gerund door vrijwilligers van het Nederlands Jacobus Genootschap. Wat een fabriek. Ze kunnen hier enkele honderden pelgrims herbergen. Ik koop een pelgrimsmenu voor €10,00. Als we voor het restaurant staan lijkt het wel een gaarkeuken. Jonge jonge wat een dringen. Binnen 3 kwartier staan we weer buiten want de tweede lichting moet erin. Het lijkt wel een sushi tent toen ze net bekend waren.
Ik heb heimwee naar mijn Franse tijd en merk dat ik moet wennen. We gaan het zien.