Dag 63 Sauveterre de bearn ostabat 26,5 km
3 juni 2018 - Ostabat-Asme, Frankrijk
Vandaag kan ik niet uitgekeken raken op het stadje wat we verlaten. Zoveel oudheid en zoveel mooie uitzichten. Vandaag naar Baskenland. Dat is duidelijk te merken. De huizen zien er fris wit uit. De hoogteverschillen worden groter. Ik vergaap me telkens weer. Wat is het hier mooi. Dan is er een onmenselijke klim. En dat ook nog in de brandende zon. Op de top is een kapelletje met wat banken. Als ik daar eenmaal aankom dondert het voor me boven de Pyreneeën. Dat zie ik later wel. Vanaf hier is het zo mooi. Vezelay had een mooi uitzicht maar dit. En ook hier krijg ik tranen in mijn ogen. Voordat ik op mijn slaapadres ben moet ik toch mijn poncho aan trekken. De gite zit vol. Ik kan al een beetje wennen aan Spanje.
Frankrijk zit er bijna op. Onvoorstelbaar hoe het voorbij gevlogen is. Wat ben ik van dit land en de mensen gaan houden. De paar Franse lessen die ik gevolgd heb hebben me niet vloeiend Frans laten praten maar wel voldoende zelfvertrouwen gegeven dat ik mijn zaken vol zelfvertrouwen kan regelen. En dat ik iedereen aanspreek wel ziende waar het uiteindelijk heen gaat. Morgen bij aankomst in Saint Jean de Pied de Port breekt er een nieuwe fase aan. Als ik Jolanda aan de lijn heb breek ik en barst in tranen uit. Wat voelt dit als een overwinning. Morgen de voet van de Pyreneeën. Eerlijk gezegd had ik mijn bedenkingen dat ik dit zou halen met alles wat op mijn pad is gekomen. Maar morgen is het zover. Ik kan niet wachten. Het Spanje avontuur lokt. Ik probeer wel in twee etappes de Pyreneeën over te steken. Of dit lukt zie ik morgen. Een overnachting is nl moeilijk te regelen. Iedereen ligt hier al in bed. Ik pas me dus maar aan ofschoon ik denk toch amper te slapen vanwege de spanning voor morgen.
Frankrijk zit er bijna op. Onvoorstelbaar hoe het voorbij gevlogen is. Wat ben ik van dit land en de mensen gaan houden. De paar Franse lessen die ik gevolgd heb hebben me niet vloeiend Frans laten praten maar wel voldoende zelfvertrouwen gegeven dat ik mijn zaken vol zelfvertrouwen kan regelen. En dat ik iedereen aanspreek wel ziende waar het uiteindelijk heen gaat. Morgen bij aankomst in Saint Jean de Pied de Port breekt er een nieuwe fase aan. Als ik Jolanda aan de lijn heb breek ik en barst in tranen uit. Wat voelt dit als een overwinning. Morgen de voet van de Pyreneeën. Eerlijk gezegd had ik mijn bedenkingen dat ik dit zou halen met alles wat op mijn pad is gekomen. Maar morgen is het zover. Ik kan niet wachten. Het Spanje avontuur lokt. Ik probeer wel in twee etappes de Pyreneeën over te steken. Of dit lukt zie ik morgen. Een overnachting is nl moeilijk te regelen. Iedereen ligt hier al in bed. Ik pas me dus maar aan ofschoon ik denk toch amper te slapen vanwege de spanning voor morgen.
Zowel positief dan negatief, met regen en zonneschijn, een lach en vele tranen.
Maar nu op naar je eindpunt jongen.
De laatste kilometers (best veeeeeel ),gaan je lukken hoor.
En je moet trots op jezelf zijn, je doet het toch maar even (nou ja )
Veel succes in Spanje
Moeite:
Toen men Henry Ford eens vroeg wat hem over zijn grootste moeilijkheid had heen geholpen, antwoordde hij: De vorige.
Broer Bon camino