Dag 78 Gastrojeriz Frómista 23,9km

Omdat ik gisteren zo laat was en meteen naar het voetbal gekeken heb ben ik niet meer naar het centrum geweest. Ik loop nu in de vroegte door een ontwakend dorpje. Ik zie een telefooncel. Meteen gaan mijn gedachten terug naar vroeger. Een telefooncel, die kwam je overal tegen. Als kind hadden we niet eens telefoon. De middenstander die het dichtste bij woonde was bloemist Koetsenryter. Die kwam dan zeggen dat er telefoon uit Canada was waar tante Sjaan en ome Frans naar toe geëmigreerd waren. Wat een tijd. En nu? Nu heeft iedereen een telefoon. Tante Sjaan belde als er echt wat te melden was. En nu? Nu melden we elkaar van alles en nog wat. Dingen die niet het melden waard zijn. Net de stad uit een pittige klim. Ik wordt niet vrolijk van het bord 12%. Maar aan de andere kant is het uitzicht over Castilë wel weer mooi. Ik passeer de herberg van San Nicolas. Overblijfselen van een hospitium uit de 13e eeuw. Italiaanse hospitaleros hebben hier een herberg. Ze bieden me een kopje Italiaanse koffie aan. Als ik buitenkom willen mensen met mijn stok op de foto. Moet niet gekker worden. In Boadilla del Camino loop ik langs zuil die vroeger diende als schandpaal. Gelukkig staat er zowat de hele dag een flinke bries. Als die even gaat liggen is het meteen erg warm. Wat bof ik toch met dit weer. Ik verbaas me echt als mensen zeggen de meseta niet mooi te vinden. Ook vandaag heb ik weer genoten. Alleen langs het kanaal deed me weer denken aan België en Frankrijk.
Wanneer ik in de alberge aankom zitten er drie Spaanse dames. Ze spreken hun bewondering uit voor mijn wandelstaf. Maar chameur zoals ik ben reageer ik verlegen alsof ze mij bedoelen. In een keer drie vriendinnen erbij. Als een van hen me heeft ingeschreven wijst ze me mijn bed. Het enige enkel bed in een ruimte met stapelbedden . Ik bedank ze hartelijk en grijp haar handen vast. Zo zie je maar dat vriendelijkheid zich uitbetaald. Je oogst wat je zaait.