Dag 35 Augy sur Aubois Ainay le Chateau 19km
6 mei 2018 - Ainay-le-Château, Frankrijk
Vandaag een sprongetje gemaakt van 20km. Samenloop van makkelijke droplocatie en beschikbare overnachtingsplaatsen. Het was een eentonig traject. Kilometers langs het kanaal. Niet erg afwissend. Op een gegeven moment werd de ondergrond alleen maar gras. Ik had moeite mijn voeten goed te plaatsen dus besloot maar weer eens van de route af te wijken. Maar dit was ook afzien. Lange asfaltwegen 26 graden en niets wat ook maar een stukje schaduw opleverde. Enkele kilometers voor het einde had ik wel zin in vers water. Er zat een vrouw voor haar huis in een tuinstoel. Een beetje onfrans moet ik zeggen. Ze nodigde me uit plaats te nemen en ging water voor me halen. Het bleek een Brits echtpaar te zijn die enkele jaren terug het eiland veruild hadden voor Frankrijk. We hadden een hartstikke tof gesprek over mijn beweegredenen een indrukken. De tijd vloog voorbij. Toen de vrouw aanbood me naar mijn eindbestemning te brengen hoefde ik niet lang na te denken. Geen hitte meer en een heerlijke douche. Morgen maar op tijd vertrekken om de warmte voor te zijn.
Vanmorgen zat er dat niet in. Op ons gemakje ontbijten. Spullen pakken en de stad uitrijden. Naar de plaats van bestemming rijden. Er zijn zo enkele uren voorbij. Het afscheid nemen viel me zwaar. Weer tranen verdomme. Ik begin een sentimentele oude man te worden. Of is het omdat ik me meer en meer realiseer hoezeer ik van mijn naasten hou. Zeker nog als dat dierbare familie is. Ik loop wel een uur te grienen totdat ik op een modderig pad geconfronteerd wordt met een kudde koeien die mijn richting uit komt gerend. Ze schrikken van mij en willen terug maar ook weer niet. Uiteindelijk passeren ze allemaal op vier na die gaan terug. Ik zie de horens en heb niet veel zin door zo'n stel gespiesd te worden. Ik weet dan ook niet hoe snel ik de struiken in moet vluchten. Het avontuur is zo snel geëindigd als dat het begon. De kudde voorbij en ik weer met twee poten in de drek.
Vanmorgen zat er dat niet in. Op ons gemakje ontbijten. Spullen pakken en de stad uitrijden. Naar de plaats van bestemming rijden. Er zijn zo enkele uren voorbij. Het afscheid nemen viel me zwaar. Weer tranen verdomme. Ik begin een sentimentele oude man te worden. Of is het omdat ik me meer en meer realiseer hoezeer ik van mijn naasten hou. Zeker nog als dat dierbare familie is. Ik loop wel een uur te grienen totdat ik op een modderig pad geconfronteerd wordt met een kudde koeien die mijn richting uit komt gerend. Ze schrikken van mij en willen terug maar ook weer niet. Uiteindelijk passeren ze allemaal op vier na die gaan terug. Ik zie de horens en heb niet veel zin door zo'n stel gespiesd te worden. Ik weet dan ook niet hoe snel ik de struiken in moet vluchten. Het avontuur is zo snel geëindigd als dat het begon. De kudde voorbij en ik weer met twee poten in de drek.
Verder moeten zonder nieuwe haringmaatjes is zeker even slikken. Zet 'm morgen weer op, Bart (ook die hoed voor een bietje schaduw!)
wat heb jij weer een mooi zonnig en alcohol vol weekend achter de rug .
das ff genieten he zo samen met je broer en zoon.
succes vandaag weer en geniet ook van het zonnetje.
kaarsje in de kapel brand voor je.
Deze tocht is prachtig om te lezen. Zoveel aspecten van het leven komen samen. Zou een prachtvak op school zijn geweest. En stiekem aan zit je al midden Frankrijk. Chappau. Succes met de volgende etappe.
Kijk we weten allemaal dat wandelen in de natuur mooi en rustgevend is.
Maar als je dan een paar grote logge tegenstanders aan ziet komen! !!.
Dat was dus ff schrikken ja dat is logisch.
Vandaag de verjaardag van merel, je bezoekers uitgezwaaid ,en opweg naar de volgende bestemming.
Hier is het al lekker warm, en het is nog vroeg in de morgen, dus maar duimen dat je optijd bent vertrokken voor de echte warmte er aan komt.
En nee je bent geen sentimentele oude man hoor! Gewoon een mens die erg blij is met de mensen om hem heen.
Succes vandaag! !!!!!