Dag 29 La Jarrie Vezelay 12km
30 april 2018 - Vézelay, Frankrijk
De dag ziet er erg grauw uit. Ik loop even naar buiten om te voelen hoe ik me ga kleden. Tering wat is het koud. Dat wordt lopen met de fleece. De voorspellingen zeggen dat het pas rond de middag zal gaan regenen. De steile binnenwegen en bospaden zijn spekglad en modderig. Het is te merken dat er afgelopen periode erg veel regen gevallen is. Na ruim twee uur lopen wil ik ergens gaan zitten. Maar dat valt niet mee. Het is koud en waait vreselijk hard. Als ik door een groepje huizen loop zie ik een afdakje. Ik wil mijn rugzak afdoen als er een oude vrouw op de bovenverdieping een raam open doet. Ik vraag haar in mijn beste Frans of ik onder het afdak even mag rusten. Ze zegt iets en maakt aanstalten om naar me toe te komen. Ze komt naar buiten en biedt me aan om in het schuurtje te rusten . Hier hangt ook de verwarmingsketel. Het is er windvrij, droog en lekker warm. Op dit moment heb ik niets meer nodig.
Als ik verder ga besluit ik de asfaltwegen te nemen. Ik stop mijn hoed in mijn rugzak en trek mijn poncho aan. Wat is het vreselijk koud. De kathedraal van Vezelay heb ik al gezien. Dat is ook niet moeilijk want deze ligt boven op een heuvel.
Vezelay, voor mij een nieuwe mijlpaal. Ik sluit de Via Campaniensis af en ga beginnen aan de Via Lemovicensis. Tijd om een tussenbalans op te maken. Voor mezelf is dit een zware etappe geweest. Mijn beperking door mijn enkel heeft me de nodige aanpassingen doen maken. Er is nog steeds een bewegingsbeperking dus ik kan niet gaan zoals ik dat graag zou willen. Toch hoop ik met het begin van een nieuwe route het grootste stuk van mijn ellende achter te laten. Ik heb nog nooit zo afgezien als de laatste weken. Ik heb in zak en as gezeten en op de rand van mijn bedje menig traantje gelaten omdat door de beperking het toch allemaal anders liep. Maar ik heb ook gezien dat een beperking geen belemmering hoeft te zijn. Ik heb enkele pelgims ontmoet die ieder met hun eigen beperking, als ik dat zo mag noemen, de motivatie vinden om op weg te gaan. Vandaag in de kathedraal overdacht ik de ellende van afgelopen dagen en schoot natuurlijk weer vol. Het leven is toch net een pelgrimstocht. We zijn allemaal onderweg. We realiseren het ons niet altijd. We zijn afhankelijk van wat we krijgen. Eten en drinken als eerste levensbehoefte. Eventuele hindernissen op onze weg zijn niet altijd makkelijk te nemen. Wat in ieder geval helpt zijn vrienschappen. Hoe zou het me vergaan zijn als ik niet geholpen en gesteund zou zijn door vriendschappen. Telefoontjes, appjes, onmoetingen en web log reacties. Het ondersteunt mijn motivatie voor dit avontuur nl lopen uit dankbaarheid. Wat ben ik toch een gelukkig mens dat ik deze vriendschappen heb. Een diepe buiging voor iedereen die op wat voor manier dan ook mede vorm geeft aan deze vriendschappen .
Er was vandaag trouwens nog een ontroerend moment. Achter de kathedraal is een punt met een optimaal uitzicht. Lieve lezers, ik heb nog nooit van mijn leven zo'n mooi uitzicht gezien. Dit is alleen al veel pijn en moeite waard. Wat is het hier mooi.
Als ik verder ga besluit ik de asfaltwegen te nemen. Ik stop mijn hoed in mijn rugzak en trek mijn poncho aan. Wat is het vreselijk koud. De kathedraal van Vezelay heb ik al gezien. Dat is ook niet moeilijk want deze ligt boven op een heuvel.
Vezelay, voor mij een nieuwe mijlpaal. Ik sluit de Via Campaniensis af en ga beginnen aan de Via Lemovicensis. Tijd om een tussenbalans op te maken. Voor mezelf is dit een zware etappe geweest. Mijn beperking door mijn enkel heeft me de nodige aanpassingen doen maken. Er is nog steeds een bewegingsbeperking dus ik kan niet gaan zoals ik dat graag zou willen. Toch hoop ik met het begin van een nieuwe route het grootste stuk van mijn ellende achter te laten. Ik heb nog nooit zo afgezien als de laatste weken. Ik heb in zak en as gezeten en op de rand van mijn bedje menig traantje gelaten omdat door de beperking het toch allemaal anders liep. Maar ik heb ook gezien dat een beperking geen belemmering hoeft te zijn. Ik heb enkele pelgims ontmoet die ieder met hun eigen beperking, als ik dat zo mag noemen, de motivatie vinden om op weg te gaan. Vandaag in de kathedraal overdacht ik de ellende van afgelopen dagen en schoot natuurlijk weer vol. Het leven is toch net een pelgrimstocht. We zijn allemaal onderweg. We realiseren het ons niet altijd. We zijn afhankelijk van wat we krijgen. Eten en drinken als eerste levensbehoefte. Eventuele hindernissen op onze weg zijn niet altijd makkelijk te nemen. Wat in ieder geval helpt zijn vrienschappen. Hoe zou het me vergaan zijn als ik niet geholpen en gesteund zou zijn door vriendschappen. Telefoontjes, appjes, onmoetingen en web log reacties. Het ondersteunt mijn motivatie voor dit avontuur nl lopen uit dankbaarheid. Wat ben ik toch een gelukkig mens dat ik deze vriendschappen heb. Een diepe buiging voor iedereen die op wat voor manier dan ook mede vorm geeft aan deze vriendschappen .
Er was vandaag trouwens nog een ontroerend moment. Achter de kathedraal is een punt met een optimaal uitzicht. Lieve lezers, ik heb nog nooit van mijn leven zo'n mooi uitzicht gezien. Dit is alleen al veel pijn en moeite waard. Wat is het hier mooi.
Kop op zet door toch groetjes Jan - Ans Vermeiren. O wat ik nog vergat prachtige foto van onderweg.
Veel liefs
Grote
Groetjes Marian Maas
Ga vooral door !
Hinderpaal:
Geen hinderpaal, die je niet kunt overwinnen door inspanning, ijver en volharding.
Broer, Bon camino
zet hem op vandaag,alles komt goed.x
Zo vroeg in de morgen al tranen in mijn ogen na het lezen van je verslag.
Ook jij bent een mens van vlees en bloed.
Dus laat gaan die emoties en gedachten.
Vandaag op de dag van de arbeid, weer vol goede moed starten, wetend dat op je schouder een bescherm engel mee reist.
We duimen voor beter weer.
Ik ken je alleen van Loef 40, Sinterklaas...Kerstman...en Bingo.
Nu lees ik een verhaal dat diep in je hart laat kijken. Prachtig Bart, hoe jij ons meeneemt in je emoties, je belevingen en de vriendschappen die je onderweg maakt. En pracht verhaal!
Nu vol goede moed aan de maand mei beginnen. Veel succes.
Heb nog even mijn speech teruggezocht tijdens jouw uitzwaai feestje. Alles wat ik daar zei is waar; wij lopen allemaal een stukje met je mee, fysiek of in gedachte, geven je dat steuntje in de rug wat nodig is en wat fijn is het lezen dat het jou helpt! Zouden er blaren op je gedachtes kunnen ontstaan ;)?
Succes met de weg naar het volgende stuk vol met nieuwe uitzichten, ontmoetingen en lokale lekkernijen!