Dag 21 Moussy Montmort-Lucy 18,2 km
22 april 2018 - Montmort-Lucy, Frankrijk
Gisteren Michiel gesproken. Toch wel weer wat klimmetjes met minder goede ondergrond. Wat is wijsheid. Ik besluit een andere route te nemen. Alleen maar asfalt en zo goed als kaarsrecht. Ik wil nu eenmaal lopen met de minste belasting van mijn enkel. Het belooft 27graden te worden dus Ik wil een uur eerder vertrekken. Eerst ontbijten natuurlijk. Dít is een ander ontbijt dan ik gewend ben. Normaal stokbroodje jam maar nu luilekkerland. Omdat het toch betaald is besluit ik er maar meteen de lunch bij te doen. Brood, kaas, jam, roerei, spek, croissants, koffie, verse vruchtensappen en als afsluiter kwark met vers fruit. Zo, de motor is voorzien van brandstof.
Met het warme weer valt het mee. Het is wel drukkend en het begint te donderen. Het zal toch niet. Het drukkende weer en het heuvelige terrein zorgen ervoor dat het zweet met straaltjes van mijn voorhoofd stroomt. Na een uur of anderhalf even een break. Terwijl ik vanuit de berm het landschap in kijk besef ik me dat ik me nooit heb afgevraagd hoeveel verschillende kleuren groen er eigenlijk wel mogelijk zijn. Het mooie is dat met een beetje moeite zowat alle groentinten van een kleurenwaaier in het landschap terug te vinden zijn. De moeite waard om er eens vaker bij stil te staan.
Het valt me op dat er markante km palen langs de weg staan. Google leert me dat ze de opmars markeren van generaal Patton vanaf Normandië. Het wordt de bevrijdingsweg genoemd. Ze zíjn voorzien van een fakkel (vrijheidsbeeld) die uit de oceaan komt. Mooi eerbetoon.Boven op een heuvel loop ik in de bocht een parkeerplaats op om het verkeer niet tot last te zijn. Er staan enkele auto's. Wandelaars denk ik die op de vroege zondagochtend even een frisse neus willen halen. Als ik twee mannen uit het bos zie komen en ieder in een andere auto zie stappen ben ik weer even uit mijn droomwereld. Zeker nu ik ook overal tissues zie liggen. Even voel ik me ongemakkelijk en weet me geen houding te geven en dan denk ik wat een gelukkig mens ik ben om niet op zondagochtend naar een afgelegen plek te rijden om aan mijn gerief te komen. Hoe erg moet het zijn om niet te kunnen zijn wie je bent. En dat nog wel op de bevrijdingsweg.
Met het warme weer valt het mee. Het is wel drukkend en het begint te donderen. Het zal toch niet. Het drukkende weer en het heuvelige terrein zorgen ervoor dat het zweet met straaltjes van mijn voorhoofd stroomt. Na een uur of anderhalf even een break. Terwijl ik vanuit de berm het landschap in kijk besef ik me dat ik me nooit heb afgevraagd hoeveel verschillende kleuren groen er eigenlijk wel mogelijk zijn. Het mooie is dat met een beetje moeite zowat alle groentinten van een kleurenwaaier in het landschap terug te vinden zijn. De moeite waard om er eens vaker bij stil te staan.
Het valt me op dat er markante km palen langs de weg staan. Google leert me dat ze de opmars markeren van generaal Patton vanaf Normandië. Het wordt de bevrijdingsweg genoemd. Ze zíjn voorzien van een fakkel (vrijheidsbeeld) die uit de oceaan komt. Mooi eerbetoon.Boven op een heuvel loop ik in de bocht een parkeerplaats op om het verkeer niet tot last te zijn. Er staan enkele auto's. Wandelaars denk ik die op de vroege zondagochtend even een frisse neus willen halen. Als ik twee mannen uit het bos zie komen en ieder in een andere auto zie stappen ben ik weer even uit mijn droomwereld. Zeker nu ik ook overal tissues zie liggen. Even voel ik me ongemakkelijk en weet me geen houding te geven en dan denk ik wat een gelukkig mens ik ben om niet op zondagochtend naar een afgelegen plek te rijden om aan mijn gerief te komen. Hoe erg moet het zijn om niet te kunnen zijn wie je bent. En dat nog wel op de bevrijdingsweg.
Natuur:
De natuur is eindeloos gul, ook voor jou.
Broer, Bon Camino
Gr.Ad
Wat een verhaal weer.
Schuddebuiken hiero....
Op naar morgen, zet m op.👍
Tis een goei meid,kan goed koken, hee veel geduld,
We wil de nog meer......
Groetjes Annelies..... Zet tem op.
We denken elke dag aan je. Hoe zal het vandaag toch weer gaan. Maar we zien nu dat het toch weer wat beter gaat. Je loopt alweer wat meer kilometers. En soms een stukje met de auto geeft je alleen maar iets meer rust. Zet hem op Bart, we zijn super trots op je.
het is weer een mooi verhaal.
mooie natuur en ook daar in frankrijk gebeuren dus zulke dingen.triest maar het is zo.
succes vandaag,